Roztocze Środkowe - Zwierzyniec
Scieżki edukacyjne
Ścieżka na Bukową Górę
Trasa: OEM RPN – Sochy. Czas przejścia około 2 godzin, długość 2,6 km.
Ścieżka to naturalny model dydaktyczny, ukazujący na niewielkiej przestrzeni, niezwykłą różnorodność przyrodniczą wynikającą ze zmiany żyzności siedlisk (bór sosnowy, bór jodłowy, buczynę karpacką).
Rozpoczyna się przed Ośrodkiem Edukacyjno - Muzealnym RPN, przy budynku Dyrekcji RPN w zabytkowej części Zwierzyńca. Prowadzi na południe ukazując Pomnik Pamięci Poległych Leśników oraz obszar ochrony ścisłej Bukowa Góra z pięknym borem jodłowym i buczyną karpacką. Na Ścieżce znajduje się punkt widokowy z panoramą na strefę krawędziową Roztocza Środkowego.
Ścieżka kończy się w Sochach przy cmentarzu upamiętniającym pacyfikację wsi 1 czerwca 1943r.
Ścieżka trudna ze względu na różnicę wzniesień wynoszącą 80 m - podejście po schodach. Niedostępna dla rowerów.
Ścieżka należy do dość trudnych, szczególnie przy złych warunkach pogodowych. Silne wiatry czynią tę trasę niebezpieczną ze względu na spadające gałęzie ze starych drzew, przy deszczowej pogodzie należy uważać na oślizłe pnie drzew na wierzchowinie. Z Soch można wrócić do Zwierzyńca drogą asfaltową (około 3 km, 1 godz.) lub udać się w dalszą wędrówkę szlakiem krawędziowym.
Opis wybranych punktów na ścieżce.
Zwierzyniec
Dzieje Zwierzyńca sięgają końca XVI w. W 1589r. została zatwierdzona przez Sejm Rzeczypospolitej Ordynacja Zamojska - wielki, niepodzielny majątek będący własnością Jana Zamoyskiego, kanclerza i hetmana wielkiego koronnego. W 1593r. ordynat Jan Zamoyski nabył włość szczebrzeską. W jej lasach, u stóp Bukowej Góry wybudował obszerny modrzewiowy dwór otoczony ogrodem a w części puszczy urządził "zwierzyniec". Dwór odwiedzali królowie: Władysław IV, Jan Kazimierz, Michał Wiśniowiecki.
Za Jana Sobiepana, III ordynata, w sąsiedztwie willi powstał staw z czterema wyspami. Na jednej z nich w latach
1741 - 47 stanął barokowy kościół "na wodzie" ufundowany przez Tomasza Antoniego i Teresę Anielę Zamoyskich. Pod koniec XVIII w. w sąsiedztwie dworu zostały wzniesione cztery klasycystyczne oficyny (obecnie mieści się w nich Zespół Szkół Drzewnych i Ochrony Środowiska im. Jana Zamoyskiego). W początku XIX w. znalazł tu swoją siedzibę Zarząd Ordynacji Zamojskiej. Zwierzyniec stał się osadą urzędniczą. W tym czasie następował też jego intensywny rozwój przemysłowy. Powstał zakład mechaniczny (1804), nowy browar (1806), gorzelnia (1832) a później fabryka wyrobów drzewnych i stolarnia. Jako osada urzędnicza istniał Zwierzyniec do 1944r. Do dziś zachował charakter osady - ogrodu.
Siedziba Dyrekcji RPN
Znajduje się w zabytkowym budynku, dawniej siedzibie plenipotenta czyli zarządcy, który w imieniu ordynata zarządzał lasami. Budynek ma postać szwajcarskiego pawilonu ozdobionego koronkowymi szalunkami. Budowniczym obiektu w latach 1880-1890 był Ignacy Aleksander Szymański. Pierwszym mieszkańcem pałacu był Otton Kubicki. Obecnie w budynku znajduje się siedziba Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego.
Ścieżka ukazuje duże zróżnicowanie wynikające z żyzności siedlisk. Początkowo prowadzi przez bór sosnowy, następnie bór jodłowy na stokach Bukowej Góry i buczynę karpacką na wierzchowinie. Do podstawowych gatunków lasotwórczych w okolicy oprócz sosny należą jodła i buk.
Pomnik symboliczny przypominający 44 leśników poległych w czasie działań wojennych lub zamordowanych przez hitlerowców w Zwierzyńcu i jego okolicach. Odsłonięto go w 1974 r. podczas 74 Zjazdu Polskiego Towarzystwa Leśnego. Uroczystość ta zbiegła się z utworzeniem Parku. Pomnik zbudowany jest z kilkunastu głazów narzutowych przywiezionych tu z Podlasia, ma plan krzyża łacińskiego wg projektu artysty rzeźbiarza B. Markowskiego, Edwarda Łagowskiego i Janusza Pastwy. W centralnej części krzyża na głazach znajduje się napis "Pamięci poległych leśników w latach 1939 – 1944”.
Obszar Objęty Ochroną Bukowa Góra
Stanowi jeden z 5 tego typu obszarów na terenie Parku. Prowadzi się tu bierną ochronę przyrody bez ingerencji ze strony człowieka. Obszar ten cechuje się wyjątkowymi walorami przyrodniczymi. Piękno to dostrzeżono już w 1934 r. tworząc na Bukowej Górze rezerwat.
Wyniosła, dumna i potężna - bez wątpienia możemy jodłę uznać za jeden z najważniejszych gatunków
lasotwórczych Roztoczańskiego Parku Narodowego. Na Roztoczu znalazła bowiem doskonałe warunki dla swego rozwoju mimo, że jest gatunkiem wrażliwym na niskie temperatury i małą wilgotność powietrza, a zarazem wymagającym żyźniejszych gleb.
Naturalny obszar występowania jodły w naszym kraju jest stosunkowo niewielki. Jodła osiąga w Polsce północno- wschodnią granicę swego naturalnego zasięgu.
Spotykamy ją głównie na obszarach górskich w Sudetach i Karpatach, gdzie wchodzi w skład lasów w piętrze regla dolnego - od 500 do 900 m n.p.m. Poza tym jodła występuje na terenach nizin i wyżyn południowo-wschodniej Polski w Górach Świętokrzyskich i właśnie na wspomnianym wcześniej Roztoczu.
W korzystnych warunkach dożywa ponad 300 lat i osiąga ponad 50 metrów wysokości i 3 do 4 metrów w obwodzie, rzadziej nawet 5 metrów. Nie jest to jednak łatwe zadanie. W okresie młodocianym jodła charakteryzuje się powolnym wzrostem i dopiero w wieku około 15-20 lat zaczyna rosnąć szybciej. Maksymalną wysokość dorosłego drzewa osiąga w wieku około 100-150 lat. Z biegiem lat wytwarza potężny pień główny o stosunkowo cienkiej i gładkiej korze, nieco bardziej spękanej w dolnej części pnia. Obszerna korona początkowo stożkowato zakończona staje się coraz bardziej płaska tworząc tzw. "bocianie gniazdo". Dzieje się tak wskutek wolniejszego wzrostu pędu wierzchołkowego, który przerastają szybciej rosnące pędy boczne. Jako młode drzewko jodła będąc gatunkiem cienioznośnym może przetrwać w niekorzystnych warunkach świetlnych nawet kilkadziesiąt lat i gdy warunki się poprawią rozpoczyna swój wyścig ku niebu. W wieku około 60 lat osiąga swoją dojrzałość i w zależności od środowiska zaczyna okresowo, przeciętnie co 2-6 lat wydawać nasiona skupione w okazałych, walcowatych i wznoszących się do góry szyszkach.
W końcu września szyszki dojrzewają, a rozsypujące się łuski uwalniają zaopatrzone w szerokie skrzydełka nasiona, które mogą przemieszczać się na znaczne odległości od drzewa. Wiosną następnego roku kiełkują dając początek nowemu pokoleniu drzew.
Buk zwyczajny Fagus silvatica.
Buk osiąga w Polsce północno-wschodnią granicę swego zasięgu. Unika terenów o klimacie kontynentalnym, a więc charakteryzującym się mroźną i długą zimą. Mimo to czuje się na Roztoczu doskonale. Świadczą o tym występujące w RPN rozległe fragmenty buczyny karpackiej, której jest głównym składnikiem. To potężne drzewo - "szara eminencja" naszych lasów jest jednym z piękniejszych drzew liściastych w Polsce. Szaro-popielata, gładka kora pokrywa masywny pień z rozległymi konarami. Rozmiar pnia nierzadko przekracza 4, a nawet 5 metrów obwodu. Szeroka, kopulasto zaokrąglona korona może sięgać nawet 35-40 metrów wysokości co jeszcze bardziej podkreśla potęgę drzewa.
Buk podobnie jak jodła jest gatunkiem stosunkowo wolno rosnącym w młodości. Kulminacja wzrostu przypada w 50 roku życia, potem stopniowo słabnie, a osiągnąwszy 150 lat zazwyczaj ustaje, choć samo drzewo może dożyć nawet ponad 300 lat. Wcześniej jednak w wieku około 60-80 lat zaczyna owocować produkując co kilka lat olbrzymią ilość małych trójgraniastych orzeszków zwanych bukwią. Obliczono, że w latach dobrego urodzaju na ziemię może spaść masa ponad 4 ton "orzeszków" buka na hektar. Dojrzewająca we wrześniu i październiku bukiew stanowi przysmak dla wielu gatunków zwierząt m.in. dzików, jeleni, wiewiórek, popielic, koszatek, myszy leśnych oraz dzięciołów, kowalika, zięby, grubodzioba i sójki. Ocalała do wiosny następnego roku bukiew kiełkuje pod ciemnym okapem zwartych koron. Buk należy do najbardziej cienioznośnych drzew polskich ustępując pod tym względem tylko jodle i cisowi. Może przy tym rosnąć w dużym zwarciu tworząc nierzadko trudny do przebycia gąszcz młodych drzewek. Bukowa Góra to także wspaniały punkt widokowy, z którego roztacza się wspaniała panorama na południową część Parku. Różnica wzniesień wynosi 80 m. Widoczna jest na horyzoncie panorama strefy krawędziowej Roztocza z wyspowo zalegającymi ostańcami zbudowanymi z wapieni rafowych. Ścieżka ta ukazuje wspaniałe lasy oraz pokazuje tragiczną historię Roztocza. U stóp wzniesienia na ścieżce znajduje się Pomnik Pamięci Poległych Leśników.
Sochy
Wieś powstała przed 1826 r. Nazwa sochy pochodzi od drewnianego narzędzia z rylcem służącego do orki. We wsi znajdują się trzy figury, które przypominają o epidemii tyfusu z początku XX w. Cmentarz i kaplica przypominają o tragicznych wydarzeniach, które rozegrały się tu 1 czerwca 1943 r. Podczas krwawej pacyfikacji zamordowano 185 osób a wieś spalono i zbombardowano.
(Źródło: http://www.roztoczanskipn.pl za zgodą Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego).
Ścieżka przyrodnicza na Bukowej Górze * w Roztoczańskim Parku Narodowym, drewniane drogowskazy i znaki zielone, dalej czerwone, 5 km
Najpierw udajemy się do Ośrodka Edukacyjno-Muzealnego RPN. Warto zwiedzić tutejszą ekspozycję, trzeba będzie także nabyć kartę wstępu na teren Parku. Właściwy początek ścieżki znajduje się po przeciwnej stronie ośrodka.
Droga, którą wchodzimy do lasu, niebawem skręca w prawo, my maszerujemy dalej prosto leśnym duktem. Po prawej mijamy lipy, po lewej okazały wiąz pospolity. To tzw. Droga Pałacowa. Dalej kilka głazów narzutowych. Przed nami tablice informacyjne obszaru ochrony ścisłej Bukowa Góra. Warto wspomnieć, że pierwszy rezerwat w tym miejscu utworzono jeszcze w czasach Ordynacji Zamojskiej w 1934 r. Ten wyjątkowej urody obszar rozciąga się od dna doliny rzeki Wieprz aż do wysokiej wierzchowiny, a różnica poziomów pomiędzy początkiem a końcem ścieżki dydaktycznej wynosi ok. 75 m, stąd i podejście jest dość strome - tak jak w górach. Wiekowe jodły mają tu często rozmiary pomnikowe. Niektóre okazy osiągają nawet ponad 50 m wysokości i ponad 3 m obwodu, co stanowi najwyższe możliwości wzrostowe tego gatunku. Niewiele ustępują im liczące 150 lat buki: 45 m wysokości, 3 m obwodu.
Najniższe partie Bukowej Góry pokrywa bór sosnowy w wieku 100-150 lat. Wyżej występuje domieszka świerka i jodły, przechodząc stopniowo w las sosnowo-jodłowy z domieszką buka. Jeszcze wyżej dominuje las jodłowo-bukowy zbliżony do drzewostanów rosnących w karpackim reglu dolnym. Osobliwością jest kolonia modrzewi, porastająca płd.-zach. stok góry.
Poprowadzona przez Bukową Górę ścieżka przyrodnicza składa się z 6 (do niedawna 5) przystanków:
1 - bór sosnowy z dużym udziałem w runie borówki brusznicy i śmiałka pogiętego,
2 - bór sosnowy świeży (dalej pomnik ku czci leśników pomordowanych w czasie II wojny światowej, wzniesiony w 1974 roku),
3 - bór sosnowy świeży, odmiana z jodłą,
4 - bór jodłowy,
5 - strefa przejściowa pomiędzy borem jodłowym a buczyną karpacką,
6 - buczyna karpacka.
Chociaż przechodziłem tędy wielokrotnie, za każdym razem ścieżka wywiera na mnie ogromne wrażenie. Nie ważne: deszcz, czy słońce, nie ważne jaka pora roku. No a potem jeszcze szczyt Bukowej Góry (310 m n.p.m.), stanowiący wyjątkowy punkt widokowy na część lasów Roztoczańskiego Parku Narodowego i położoną w dolinie wieś Sochy.
Po opuszczeniu ogrodzonej części RPN skręcamy w lewo do zadaszenia turystycznego. Dalej schodzimy opadającą szybko drogą na płd. zach. Dochodzimy do szosy i zabudowań wsi Sochy. Niedaleko, z prawej strony, cmentarz wojenny, związany z najbardziej tragiczną kartą w dziejach wsi - pacyfikacją przeprowadzoną przez Niemców 1 VI 1943 r. Zamordowano niemal 200 osób, w tym kobiety i dzieci. Sochy, obok Oradour Sur Glane (Francja), Mazinotte (Włochy) i Lidic (Czechy), zalicza się do 4 miejscowości najbardziej poszkodowanych w okresie II wojny światowej w Europie.
Napotykamy znaki czerwone pieszego szlaku turystycznego „krawędziowego”, za którymi powracamy do Zwierzyńca mijając po drodze stawy „Echo” (z wieżą widokową) i ostoję konika polskiego, potomka dawnego tarpana.
(Źródło: Strona internetowa Artura Pawłowskiego: http://roztocze.net ).
* Na terenie Parku cała przyroda ożywiona i nieożywiona podlega ochronie.
Zasady zwiedzania (wyciąg)
§1 Zwiedzanie Roztoczańskiego Parku Narodowego może się odbywać wyznaczonymi drogami, szlakami i ścieżkami, od wschodu do zachodu słońca;
§ 2 Zwiedzanie Parku ścieżkami poznawczymi w zorganizowanej grupie liczącej ponad 10 osób wymaga udziału przewodnika, posiadającego licencję wystawioną przez RPN lub innej osoby upoważnionej przez Dyrektora Roztoczańskiego Parku Narodowego;
§ 3 Za wstęp na ścieżkę na Bukową Górę oraz trasę rowerową do Florianki pobierane są opłaty w wysokości ustalonej przez Dyrektora Roztoczańskiego Parku Narodowego;
§ 4 Zwiedzający zobowiązani są do przestrzegania zasad zwiedzania oraz zakazów wynikających z regulaminu udostępniania Roztoczańskiego Parku Narodowego.
(Źródło: http://www.roztoczanskipn.pl za zgodą Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego).
Ścieżka historyczno-przyrodnicza do Wzgórza Polak
Trasa: parking przy drodze do Biłgoraja - Pomnik Powstańców Styczniowych w Panasówce.
Długość 2,1 km. Czas przejścia około 1,5 godz.
Na ścieżce znajduje się punkt widokowy i aleja okazałych buków.
Ścieżka rozpoczynająca się na parkingu przy drodze do Biłgoraja prowadzi między innymi przez bór jodłowy do pomnika powstańców styczniowych w Panasówce oraz znajdującego się tam obelisku upamiętniającego udział w powstaniu Węgrów walczących w oddziale Lelewela Borelowskiego. Z punktu widokowego rozpościera się panorama na Kotlinę Sandomierską, na zachodzie widoczna jest strefa krawędziowa Roztocza porozcinana paskami pól z wysokimi miedzami oraz pojedynczymi drzewami i kępami krzewów na miedzach. Widoczna wieża telefonii komórkowej. Fragment ścieżki poprowadzony jest monumentalną aleją bukową.
Bitwa pod Panasówką
Została stoczona we wrześniu 1863 r. przez połączone oddziały Marcina Lelewela Borelowskiego i Kajetana "Ćwieka" Cieszkowskiego w sumie około 1200 osób z wojskami rosyjskimi dowodzonymi przez Mikołaja Szternberga - około 3000 żołnierzy. Całodzienna bitwa została wygrana przez powstańców. Szternberg wycofał się tracąc 360 zabitych. Wśród powstańców straty były mniejsze, poległy lub zmarły wskutek ran 54 osoby. W 1932 r. w punkcie dowodzenia Polaków usypano kopczyk, potem pamiątkowy obelisk z napisem "Pamięci bohaterów, którzy 3 września 1863 r. na polach Panasówki walczyli o honor i wolność Polski". Leśnicy w celu upamiętnienia tych wydarzeń posadzili aleję buków, których obwód pnia niejednokrotnie dziś wynosi 200 - 500 cm.
(Źródło: http://www.roztoczanskipn.pl za zgodą Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego).
Ścieżka historyczno-przyrodnicza do Wojdy
Trasa: Pomnik Powstania Zamojskiego w Szewni - Wojda.
Czas przejścia około 2,5 godz., długość 4 km.
W górnym odcinku ścieżka biegnie wśród buczyny karpackiej porastającej wąwozy lessowe.
Pomnik Powstania Zamojskiego
Przypomina o wydarzeniach, które miały miejsce na Zamojszczyźnie podczas okupacji niemieckiej. Powstanie Zamojskie było odpowiedzią głównie oddziałów AK i BCh na represje, wysiedlenia i mordy popełniane przez faszystów na ludności cywilnej. Była to reakcja na akcje Sturmwind I i Sturmwind II, operacje wojskowo - pacyfikacyjne skierowane przeciwko partyzantom i miejscowej ludności. Powstanie trwało nieprzerwanie do 25 lipca 1944 r., do momentu wypędzenia Niemców przez 9 Zamojski Pułk Piechoty AK, pod dowództwem mjra "Adama" - S. Prusa., razem z żołnierzami radzieckiej dywizji piechoty. Po przejściu frontu wielu żołnierzy AK i BCh zamordowało NKWD, wielu wywieziono do Rosji. Pomnik upamiętnia wszystkich żołnierzy podziemnego frontu, którzy walczyli o wolność Polski.
Ścieżka w północnej części Parku rozpoczynająca się przy Pomniku Powstania Zamojskiego, wiedzie przez malowniczy las bukowy porastający wąwozy lessowe, prowadzi na wierzchowinę, gdzie znajduje się panorama na dolinę Kosobud oraz północną część Parku. Jest to dogodne miejsce obserwacji fauny. Można tu zaobserwować krążące w kominach termicznych ptaki drapieżne, w tym orliki krzykliwe, myszołowy i trzmielojady. Na zarośniętych krzewami miedzach czatują dzierzby gąsiorki. Przy odrobinie szczęścia możemy spotkać niezwykle barwnego ptaka jakim jest będącą na przelocie żołna.
Znajduje się tam pomnik J. Dawidenki - studenta z Moskwy, który zginął podczas potyczki pod Wojdą.
Z punktu widokowego można udać się ścieżką w kierunku Wojdy, gdzie znajduje się pomnik przyrody - obumarły dąb szypułkowy oraz obelisk upamiętniający walki pod Wojdą.
Można też zejść do Kosobud szlakiem partyzanckim. (2 km, około 40 min).
(Źródło: http://www.roztoczanskipn.pl za zgodą Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego).
Ścieżka na Piaseczną Górę
Trasa: Stawy "Echo" - OEM RPN.
Czas przejścia ok. 2,5 godziny, długość 3,2 km.
Przechodzi obok Pomnika Pamięci Poległych Leśników. Na Piasecznej Górze punkt widokowy na Zwierzyniec i okoliczne wzgórza.
Ścieżka, na którą można wejść przy stawach "Echo", bądź z części historycznej Zwierzyńca ul. Szkolną, od stawów prowadzi wydmą przez bór sosnowy do Pomnika Pamięci Poległych Leśników i dalej linią oddziałową do punktu widokowego na Piasecznej Górze, z którego roztacza się panorama na Zwierzyniec i północną część Parku. Ścieżka w Zwierzyńcu poprowadzona jest ul. Szkolną, następnie ul. Ordynacji Zamojskiej do skrzyżowania przy Browarze. Posiada mniejsze walory przyrodnicze niż ścieżka na Bukową Górę, ale jest bardzo dobra do spacerów z rodziną. Poprowadzona jest drogami piaszczystymi i trawiastymi, jest dostępna nawet przy niesprzyjających warunkach atmosferycznych.
(Źródło: http://www.roztoczanskipn.pl za zgodą Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego).
Ścieżka po wydmie do stawów Echo
Trasa: OEM RPN - Stawy Echo.
Czas przejścia około 0,5 godziny, długość 1,7 km.
Ścieżka biegnie wzdłuż doliny strumienia Świerszcz, ukazując łęg jesionowo - olszowy oraz bór sosnowy.
Ścieżka łączy OEM RPN ze stawami "Echo", daje możliwość obejrzenia doliny rzeki Świerszcz ukazując łęg jesionowo - olszowy z fragmentami olsu z jednej strony, z drugiej zaś bór sosnowy. Nawiązuje do istniejącej w przeszłości osi wodnej prowadzącej do wielkiego bagna w obrębie którego w okresie międzywojennym utworzono stawy 'Echo". Kulminacja wydmy z panoramą na stawy Echo daje wejrzenie w dolinę Świerszcza, możliwość obserwacji ptactwa oraz pasących się na groblach koników. Ścieżka prowadzi wzdłuż osi widokowej terenem dawnego zwierzyńczyka.
(Źródło: http://www.roztoczanskipn.pl za zgodą Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego).
Ścieżka do stawów "Echo"
Trasa: Browar w Zwierzyńcu - Stawy "Echo".
Czas przejścia około 0,5 godziny, długość 1,2 km.
Ścieżka przystosowana jest dla osób niepełnosprawnych ruchowo.
Ścieżka ma swój początek w części zabytkowej Zwierzyńca, rozpoczyna się przy dawnym pałacu plenipotenta obecnie siedziba Dyrekcji RPN oraz OEM RPN. Ścieżka najkrótszą drogą prowadzi do stawów "Echo" przez bór sosnowy. Punktem kulminacyjnym jest platforma widokowa na stawach Echo.
(Źródło: http://www.roztoczanskipn.pl za zgodą Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego).
Ścieżka aleją Aleksandry Wachniewskiej
Trasa: Zwierzyniec, ul. Wachniewskiej - ul. Plażowa.
Czas przejścia około 20 min., długość 0,7 km.
Ścieżka ukazuje oś wodną dawnego założenia ogrodowo - pałacowego Zamoyskich.
Ścieżka od ul. A. Wachniewskiej przez kładkę na strumieniu Świerszcz wiedzie na wydmę, którą przecina i kieruje się do ul. Plażowej przez bór sosnowy.
(Źródło: http://www.roztoczanskipn.pl za zgodą Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego).
Ścieżka dendrologiczna we Floriance
Na terenie przez który prowadzi ścieżka reprezentowanych jest obecnie 66 gatunków drzew i krzewów występujących w lesie powstałym w sposób naturalny po zaprzestaniu hodowli sadzonek. Spośród drzew iglastych (12 gatunków) na szczególną uwagę zasługują okazy choiny kanadyjskiej oraz cyprysika Lawsona, pochodzących z Ameryki Północnej i cyprysika groszkowatego - gatunku azjatyckiego. Rosną tu także egzemplarze 4 gatunków sosen (zwyczajnej, smołowej, wejmutki oraz czarnej). Rodzimą florę reprezentuje: jodła pospolita, modrzew europejski, świerk pospolity oraz cis.
Występuje tutaj 31 gatunków drzew liściastych. Najliczniejszą grupę wśród nich stanowią klony. Obok 3 gatunków rodzimych rosną tu egzemplarze 2 taksonów pochodzących z Ameryki Północnej - klon srebrzysty i klon jesionolistny, klon ginnala, którego ojczyzną jest zachodnia Azja oraz klon tatarski - występujący w południowej Europie i Azji Mniejszej. Dęby reprezentowane są przez trzy gatunki, z których dwa - czerwony i błotny - pochodzą z Ameryki Północnej.
Osobliwością dendrologiczną dawnych szkółek jest korkowiec amurski, występujący naturalnie na Dalekim Wschodzie. Elementami flory północnoamerykańskiej są ponadto orzech szary, a także robinia biała oraz sumak octowiec. Pozostałe drzewa rosnące na terenie dawnych szkółek reprezentują rodzimą florę.
Niezwykle bogaty jest również inwentarz krzewów liściastych, liczący 22 pozycje. Ponad połowa z nich to gatunki o zasięgu geograficznym obejmującym Polskę. Dość liczną grupę (7 taksonów) tworzą krzewy pochodzące z Ameryki Północnej, m. in. parczelina trójlistkowa, mahonia pospolita, świdośliwa kłosowa, winobluszcz zaroślowy oraz winorośl wonna. Z gatunków azjatyckich niezwykłą dynamiką charakteryzuje się tawlina jarzębolistna. Cennym elementem przyrodniczym są stare nasadzenia klonów. zwyczajnych i jaworów wzdłuż drogi ze Zwierzyńca, rozdzielającej teren dawnych szkółek na dwie części.
(Źródło: http://www.roztoczanskipn.pl za zgodą Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego).
Ścieżka krajobrazowa we Floriance
Czas przejścia około 0,5 godziny, długość 1,2 km.
Ścieżka krajobrazowa ukazuje enklawę pól florianieckich z otaczającymi je lasami. Jest to miejsce objęte ochroną krajobrazową. Ścieżka prowadzi do węzła szlaków, obok odrestaurowanej leśniczówki z 1830 roku - obecnie Izby Leśnej. Następnie wspina się na wierzchowinę, skąd roztacza się widok na panoramę Florianki, obszar dawnych szkółek leśnych oraz Ośrodek Hodowli Zachowawczej Konika Polskiego.
Następnie ścieżka wiedzie polną drogą w kierunku tartaku do Górecka Starego, obsadzonego starymi modrzewiami, tworzącymi piękną aleję.
Ścieżka jest doskonałym miejscem do obserwacji faunistycznych. Widywane są tutaj jelenie, sarny, dziki oraz ptaki: krogulec, myszołów i paszkot.
(Źródło: http://www.roztoczanskipn.pl za zgodą Dyrekcji Roztoczańskiego Parku Narodowego).
